Przyszło lato, a wraz z nim rowerzyści. Rowerzyści tu, rowerzyści tam, na drogach, ścieżkach, ulicach, co gorsza – również na chodnikach. Jedni jeżdżą po nich ze zwykłej niewiedzy, inni ze strachu przed samochodami. Choć bliskie starcia z rowerzystami na chodnikach najczęściej mnie irytują, tak naprawdę nie jestem całkowitym przeciwnikiem ich obecności na niektórych chodnikach, o ile tylko robią to rozsądnie nie strasząc przy tym innych.
Jeśli więc jesteś jedną z tych osób, które prędzej całkowicie zrezygnują z roweru niż wjadą nim na jezdnię, mam dla Ciebie kilka podpowiedzi jak nie być chodnikowym bucem :)
Jak jeździć rowerem po chodniku?
Po pierwsze: nie jeździć.
Serio. Bo zdajesz sobie sprawę, że według obowiązujących w Polsce przepisów rowerzysta powinien poruszać się po jezdni lub drodze rowerowej, a po chodniku tylko w wyjątkowych przypadkach?
I zanim rzucisz się na mnie, że niebezpiecznie, że ci wredni kierowcy, że inaczej się nie da – ja to wszystko rozumiem. Naprawdę, sama jeszcze kilka lat temu uparcie jeździłam po chodniku, najpierw z niewiedzy, potem ze strachu. Rozumiem, że boisz się jechać razem z zasuwającymi po Mickiewicza samochodami. Rozumiem, że boisz się zatłoczonej Kołobrzeskiej. Rozumiem niechęć do jazdy po nierowerowej stronie Hallera.
Ale kiedy idąc pieszo muszę uciekać na jezdnię, bo jakaś rowerzystka uznała za stosowne zapierniczać takim oto wąskim kawałkiem chodnika, niewiele szerszym niż jej kierownica?
Albo kiedy idę sobie spokojnie po Wajdeloty (spokojna, jednokierunkowa ulica w strefie tempo 30, z progami zwalniającymi, niewielkim ruchem i dopuszczeniem rowerów pod prąd (!)) a mimo to jakiś rozpędzony rowerzysta zasuwa prosto na mnie?
Kiedy przeciskasz się slalomem między pieszymi po dziurawym chodniku, mając obok PUSTĄ jezdnię?
Wybacz, w takich przypadkach strach przed samochodami nie ma nic do rzeczy i naprawdę nie rozumiem, dlaczego tak bardzo upierasz się przy jeździe chodnikiem.
Boisz się jazdy po jezdni? Tu znajdziesz kilka wskazówek, jak się z nią oswoić.
Po drugie: jeździć powoli i ostrożnie
Ok. Boisz się, nie chcesz, nie lubisz jezdni. Rozumiem. Na Twoje szczęście nadal panuje u nas duże społeczne przyzwolenie na jazdę rowerem po chodniku.
Tylko proszę, pamiętaj, że rowerzysta na chodniku jest gościem i musi dostosować się do innych, w tym przypadku poruszających się wolniej od niego pieszych. Lubisz szybko? To nie strasz ludzi, tylko zjedź jak człowiek na jezdnię :)
Piesi mają to do siebie, że często są nieprzewidywalni, i mają to tego prawo! Tu ktoś nagle zatrzyma się w miejscu, tu ktoś znienacka wybiegnie z klatki schodowej albo sklepu, tu dziecko na biegówce wleci Ci prosto pod nogi, a psia smycz zawinie Ci się wokół koła. I to Twój, i tylko Twój obowiązek jechać na tyle wolno i z na tyle dużym odstępem, żeby odpowiednio wcześniej reagować, nie strasząc przy tym ludzi, nie hamować im z piskiem tuż za plecami i nie mijać na centymetry z dużą prędkością.
W końcu jadąc jezdnią też oczekujesz, że mijający Cię kierowcy zachowają bezpieczny odstęp, prawda?
Po trzecie: ustępować pieszym
Skoro już jedziesz po chodniku, nawet jeśli wolno i ostrożnie (dzię-ku-jemy!), pamiętaj, że w tym miejscu to pieszy ma bezwzględne pierwszeństwo. I Twoim obowiązkiem jest mu to pierwszeństwo zapewnić. Zwolnić. Ominąć z odpowiedniej odległości A jeśli nie ma szans bezpiecznie go ominąć, uważam, że ustne „przepraszam” jest dużo bardziej na miejscu niż przeganianie ludzi dzwonkiem. Dzwonienie na pieszych na drodze rowerowej – jak najbardziej. Na chodniku – jako piesza zdecydowanie tego nie lubię, to tak jakby samochód trąbił na mnie gdy przechodzę na zielonym świetle.
… bo co mi niby zrobią?
Według taryfikatora mandatów, za jazdę po chodniku (pomijając wymienione na początku wpisu wyjątki) grozi mandat w wysokości 50 zł, również tyle można dostać za nieustąpienie pieszemu na drodze pieszo-rowerowej. Pamiętajmy, że są różne rodzaje takich dróg z różnymi opcjami pierwszeństwa!
—
I to by było na tyle. Skoro już bardzo, ale to baardzo musisz jechać chodnikiem, rób to przynajmniej kulturalnie i bezpiecznie :)